اثربخشی بخشش‌درمانی بر تحمل پریشانی و استرس ادراک شده مادران دارای فرزندان با آسیب بینایی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری روان‌شناسی و آموزش افراد با نیازهای خاص، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

2 دانشیار گروه روان‌شناسی و آموزش افراد با نیازهای خاص، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

چکیده

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی بخشش‌درمانی بر تحمل پریشانی و استرس ادراک شده مادران کودکان با آسیب بینایی انجام شد. پژوهش حاضر با روش شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل انجام شد. تعداد کل جامعه آماری 90 نفر بود که 20 نفر از مادران به روش نمونه‌گیری در دسترس از مدارس نابینایان شهر اصفهان انتخاب و به‌طور تصادفی در یک گروه کنترل و یک گروه آزمایش 10 نفری جایگزین شدند. گروه آزمایش در برنامه بخشش‌درمانی طی 12 جلسه 60 دقیقه‌ای به صورت هفته‌ای یک بار شرکت کردند در حالی که گروه کنترل در این برنامه شرکت نکردند. ابزار گردآوری داده‌های پژوهش شامل مقیاس استرس ادراک شده کوهن و همکاران و مقیاس تحمل پریشانی هیجانی سیمونز و گاهر بود. داده‌ها به روش تحلیل کوواریانس تک‌متغیری‌ تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد که تفاوت معناداری در تحمل پریشانی و استرس ادراک شده گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس‌آزمون به وجود آمد. بخشش‌درمانی بر استرس ادراک شده و تحمل پریشانی شرکت‌کنندگان تأثیر مثبت و معناداری داشت. بر اساس نتایج این پژوهش پیشنهاد می‌شود که روانشناسان از بخشش‌درمانی به‌عنوان مداخله‌ای مؤثر برای بهبود تحمل پریشانی و استرس ادراک شده والدین دارای فرزندان با آسیب بینایی استفاده کنند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

The Effectiveness of Forgiveness Therapy on Distress Tolerance and Perceived Stress of Mothers with Visually Impaired Children

نویسندگان [English]

  • Maede Hosseini 1
  • Mohammad Ashori 2
1 Ph.D. Student of Psychology and Education of People with Special Needs, Faculty of Education and Psychology, University of Isfahan, Isfahan, Iran
2 Associate Professor, Department of Psychology and Education of People with Special Needs, Faculty of Education and Psychology, University of Isfahan, Isfahan, Iran
چکیده [English]

This research aimed to investigate the effectiveness of forgiveness therapy on distress tolerance and perceived stress of mothers with visually impaired children. The current research was conducted with a quasi-experimental method with a pre-test, post-test design with a control group. The total number of the statistical population was 90 people, 20 of the mothers were selected by convenience sampling method from schools for the blind in Isfahan city and were randomly replaced in a control group and an experimental group of 10 people. The experimental group participated in the forgiveness therapy program during 12 sessions of 60 minutes once a week, while the control group did not participate in this program. Data collection tools include the Perceived Stress Scale of Cohen, et al. and Distress Tolerance Scale of Simons & Gaher. Data were analyzed by univariate analysis of covariance. The findings showed that there was a significant difference in the distress tolerance and perceived stress of the experimental and control groups in the post-test stage. Forgiveness therapy had a positive and significant effect on perceived stress and distress tolerance of participants. Based on this research, it is suggested that psychologists use forgiveness therapy as an effective intervention to improve the distress tolerance and perceived stress of parents with visually impaired children.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Distress tolerance
  • forgiveness therapy
  • mothers with visually impaired children
  • perceived stress