هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های ارتباطی مبتنی بر آموزه‌های دینی بر خوش‌بینی و سازگاری زناشویی زوجین بود. این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، زوجین مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره رازی شهر کرج بودند که به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش (15زوج) و کنترل (15زوج) جایگزین شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه خوش‌بینی زوجین میراحمدی (1386) و پرسشنامه سازگاری زناشویی لاک – والاس (1959) بود. یک هفته قبل از اجرای برنامه آموزش، از هر دو گروه پیش‌آزمون خوش‌بینی و سازگاری زناشویی به عمل آمد. بعد از آنکه گروه آزمایش، 14 جلسه، برنامه آموزشی مهارت‌های ارتباطی مبتنی بر آموزه‌های دینی را دریافت کردند، از هر دو گروه پس‌آزمون خوش‌بینی و سازگاری زناشویی به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت‌های ارتباطی مبتنی بر آموزه‌های دینی توانسته است میزان خوش‌بینی و سازگاری زناشویی گروه آزمایش را به‌طور معنا‌دار افزایش دهد، در حالی که میزان خوش‌بینی و سازگاری زناشویی گروه کنترل، تغییر معناداری را نشان نداد(05/0 P>).
خادمی, ملوک, & عابدی, فاطمه. (1393). اثربخشی آموزش مهارت‌های ارتباطی مبتنی بر آموزه‌های دینی بر خوش‌بینی و سازگاری زناشویی. مطالعات روان‌شناختی, 10(3), 7-28. doi: 10.22051/psy.2015.1777
MLA
ملوک خادمی; فاطمه عابدی. "اثربخشی آموزش مهارت‌های ارتباطی مبتنی بر آموزه‌های دینی بر خوش‌بینی و سازگاری زناشویی", مطالعات روان‌شناختی, 10, 3, 1393, 7-28. doi: 10.22051/psy.2015.1777
HARVARD
خادمی, ملوک, عابدی, فاطمه. (1393). 'اثربخشی آموزش مهارت‌های ارتباطی مبتنی بر آموزه‌های دینی بر خوش‌بینی و سازگاری زناشویی', مطالعات روان‌شناختی, 10(3), pp. 7-28. doi: 10.22051/psy.2015.1777
VANCOUVER
خادمی, ملوک, عابدی, فاطمه. اثربخشی آموزش مهارت‌های ارتباطی مبتنی بر آموزه‌های دینی بر خوش‌بینی و سازگاری زناشویی. مطالعات روان‌شناختی, 1393; 10(3): 7-28. doi: 10.22051/psy.2015.1777
)